CRÍTIQUES

VALORACIÓ
9
Quién iba a pensar que las habaneras dieran para tanto
Publicat el: 27 de juliol de 2019
CRÍTiCA: No cal anar a l’Havana
(…)
Un cremat, un abanico y muchas ganas de reír y pasármelo bien. Y bueno un flish, flish salvador de tanto en tanto. Empezamos con un brindis para celebrar la vida, por los que están y por los que no están. ¡Y que suene la música! Quizás no hubiera aguantado entera una cantada de habaneras al uso, pero No cal anar a l’Havana pone la tradición patas arriba, le imprime otro aire, un buen toque de ritmo y una comicidad desbordante.
No cal anar a l’Havana junta el hambre con las ganas de comer. Tres monstruos de la comedia juntos, que no te dejan recuperarte de una para disparar la siguiente. Josep Pla, Rosalía, el feminismo… nunca te imaginarías lo que da de sí un género que a menudo vilipendiamos y que ya era hora que alguien lo pusiera en su sitio.
La escenografía de Ramon Simó y el vestuario de Joan Maria Segura Bernadas, incluso el calor (impuesto) de la sala nos hacen trasladarnos a un pueblo de costa. Antes de salir disparados para la playa (que las fechas lo provocan), es necesario pasar por La Gleva para coger el mejor tono a lo que queda de verano.
CRÍTIQUES RELACIONADES / No cal anar a l’Havana
TÍTOL CRÍTiCA: Potser a l’Havana no, però al teatre… si que hi cal anar!
PER: Teresa Bruna

VALORACiÓ
9
TÍTOL CRÍTiCA: ¡Quien iba a pensar que las habaneras dieran para tanto!
PER: Elisa Díez

VALORACiÓ
9
TÍTOL CRÍTiCA: Potser a l’Havana no, però al teatre… si que hi cal anar!
PER: Teresa Bruna

VALORACiÓ
9